Δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω να διαβάζω ΑΥΤΟ το βιβλίο. Είναι τόσο ανακατεμένα όλα και δοσμένα με μια φόρμα ασαφέστατη (λογοτεχνία; μυθολογία; φιλοσοφία;), γραμμένα με λυρικότητα, ποιητικότητα, βερμπαλισμό, πεζογραφικά που χάνεται ο ειρμός της πλοκής και η συγγραφέας σε εισάγει στη φιλοσοφική της άποψη που λες πού βρίσκομαι τώρα; Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

\"\"Φέγγος πρωινό καλοκαιριάτικο του λήθαργου. Ο μυλωνάς με κοίταξε επίμονα στα μάτια. Κατάλαβε; Κατάλαβε; Όχι, δεν χρειαζόμουν εγώ αυτό που με καημό ζητάγανε οι άλλοι. Τυφώνας άγριος ο παιδικός μου έρωτας, σφραγισμένος με πώμα τρόμου σε αμφορέα, μου περίσσευε φίλτρο, δεν αναζητούσα φίλτορ. Τον βαρύ ρουχισμό του σπιτιού μου ήρθα να καθαρίσω\" (σελ. 30).

\"Ένα γλυκό απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, όταν στο μικρό περιβόλι κάτω απ\' το στοιχειωμένο σπίτι η φύση είχε μιαν μόνον έγνοια, να ετοιμάσει την ώρα του ύπνου, ιδού ξαφνικά το μάτι της μνήμης με παράξενους ιριδισμούς ανοιγοκλείνει μέσα από μιαν εντελώς απίθανη χαραμάδα: από ένα κομμάτι χοντρό γυαλί...\" (σελ. 33).

Και υποτίθεται ότι γράφει για την ιστορία του πατρικού της σπιτιού στα Αμεπλάκια Θεσσαλίας, τις ιστορίες των προγόνων της κλπ. κλπ.). Και η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει ποιητικά-μεταφορικά αλλά τα έργα της έχουν πλοκή, η γραφή της είναι πιο άμεση και δεν παρασύρεται σε λαβύρινθο εύηχων λέξεων. Λυπάμαι, ίσως σε κάποιον άλλον αρέσει αυτό το βιβλίο.