[...] Στο "Εκτός δικτύου" η Τομαζάνη δεν γράφει απλώς. Αισθάνεται βαθειά. Κι αυτό που αισθάνεται, το εκφράζει κάθε στιγμή, μ\' έναν αναστεναγμό, μ\' ένα γέλιο, με μια γκριμάτσα οργής. Συνομιλεί, συνεχώς, με υπέροχα πράγματα, που σχεδόν τα \'χουμε ξεχάσει, χαίρεται ένα λιμάνι, ένα βράχο, μια δύση, πετιέται στη Χίο των παιδικών της χρόνων, διεκδικεί τα καριοφίλια του πεθαμένου θείου της, που τα οικειοποιήθηκε ο άπληστος γείτονας, έχει στο βλέμμα της ένα σωρό πουλιά, μυρμήγκια, ποντίκια των θεάτρων, σπίτια με ανοιχτά πορτοπαράθυρα, γυναίκες ερωτευμένες, με το κορμί τους γεμάτο τατουάζ... [...]