Στο "Εσωτερικό" του Μωρίς Μαίτερλινγκ αποτυπώνεται το προνομιακό θέμα που διαπερνά όλο το έργο του βέλγου νομπελίστα συμβολιστή -η υπαρξιακή αδυναμία του ανθρώπου, παραδομένου ανελέητα στο πεπρωμένο του. Συγκαταλεγόμενο μεταξύ των "στατικών δραμάτων", που συνέθεσε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το περίφημο αυτό μονόπρακτο διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους: Πρόσωπα ακίνητα, παθητικά και δεκτικά του αγνώστου, έντονη αίσθηση του υψηλού προσώπου (που συχνά ταυτίζεται με τον θάνατο, είναι η μοίρα ή το πεπρωμένο), το ζήτημα του τραγικού στην καθημερινότητα (απουσία ηρωισμού, το απλό γεγονός να ζει κανείς είναι τραγικό).

Κατά τον Claude Regy, διάσημο γάλλο σκηνοθέτη που ανέβασε το έργο το 1985, στο "Εσωτερικό", ο Μαίτερλινγκ δεν μεταγράφει τη ζωή μιας οικογένειας στο εσωτερικό ενός σπιτιού, αλλά το εσωτερικό μάλλον του καθενός. Εγκαινιάζει αυτό που ο Εντγκάρ Μορέν διερμηνεύει με τρόπο πολύ απλό ως εκείνο που είναι όχι πλέον η "εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων, αλλά η εποχή του σπηλαίου του ανθρώπου." Για την απόδοση όμως της τραγικής ανθρώπινης "αμηχανίας" μπροστά στον θάνατο, ο συγγραφέας υποσκάπτει τα συστατικά που τού προσφέρει η δραματικά φόρμα -τη δράση, τον διάλογο, την πλοκή- επινοώντας κυριολεκτικά μια νέα θεατρική γλώσσα. Η πρωτοφανής ακόμα και σήμερα νεότητα της γλώσσας αυτής κατατάσσει το "Εσωτερικό" στα αφανή αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.