Ο τόπος μας ήταν εύφορος και ήμερος... θαρρείς ο Θεός τον είχε ιδιαίτερα ευλογήσει. Ό,τι φύτευες βλάσταινε, έδινε καρπούς· οι ροδιές, οι πορτοκαλιές, οι φιστικιές, κι ό,τι έβαζες στους κήπους. Οι άνθρωποι καρπεροί... τα ζώα καρπερά... τα καΐκια μας καλοτάξιδα... Χρόνια -απ’ το μεγάλο σεισμό- είχε ν\' ακουστεί κακό.
Μέχρι που εμφανίστηκε η Μάρσι Λαντ... για να μας παρασύρει σ\' έναν ανεμοστρόβιλο παθών και να ταράξει επικίνδυνα την ακύμαντη επιφάνεια της ήσυχης ζωής μας... Την ξέβρασε το πλοίο της γραμμής ένα χειμωνιάτικο μουντό πρωϊνό...
Έτσι εμφανίζεται η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Ζ.Κ. σ\' ένα ελληνικό νησί που φαινομενικά πορεύεται ήσυχο μέσα στο χρόνο. Και με την ίδια φαινομενική "ησυχία" η συγγραφέας αρχίζει να φωτίζει χαρακτήρες, στιγμές, πρόσωπα, χώρους και τόπους ταξιδεύοντας με μαεστρία στο χρόνο και οδηγώντας μας αθόρυβα αλλά διεισδυτικά στο δαιδαλώδη κόσμο της ψυχής και της ζωής των ανθρώπων της μικρής και σκληρής κοινωνίας του νησιού.
Μυστικά και ψέματα, σθένος και μικροψυχίες, συγκαλυμμένα πάθη, ηρωικές κινήσεις και αδύναμοι άνθρωποι αναδύονται από τις σελίδες του μυθιστορήματος της Ζέτας Κουντούρη.
Η συγγραφέας που μέχρι σήμερα έχει διακριθεί στο είδος του διηγήματος υπηρετεί το μυθιστόρημα, με δεξιότητα που εκπλήσσει: κλασικές αρετές που δένουν αρμονικά με στοιχεία μοντέρνας γραφής και δομής χαρακτηρίζουν και αναδεικνύουν την ιστορία αυτού του βιβλίου.