Παιδιά μου, το μυαλό δεν είναι αποθήκη να τη μπατικώνουμε, είναι εργαλείο στης ψυχής τα χέρια", είπε ο γέροντας Παΐσιος.
Έμεινα αποσβολωμένος κι άφωνος. Άνοιξα το σακίδιο, έβγαλα ένα βιβλίο μου και δυο ζευγάρια κάλτσες μάλλινες πλεχτές και του τα πρόσφερα. Κράτησε μόνο το βιβλίο.
"Κάλτσες έχω όσες χρειάζομαι" μου λέει, "σ\' ευχαριστώ πολύ, είν\' άλλοι παρακάτω που \'χουν περισσότερη ανάγκη".
Με προσοχή κοίταξε το βιβλίο, το χαρακτικό του Γκόγια με τις εκτελέσεις που \'χε για εικόνα στο εξώφυλλο και διάβασε με χαμηλή φωνή τον τίτλο: "Σήμερον κρεμάται". Έμεινε για λίγο σκεφτικός:
"Πάντοτε, παιδί μου, πάντοτε κρεμάται" , είπε έπειτα και μου \'σφιξε το χέρι δυνατά, "μα να θυμάσαι πως ο κρεμασμένος είναι πάντα πιο ψηλά από εκείνους που τον κρέμασαν και πιο κοντά στον ουρανό...".