[...]Ο Κώστας Μιχαηλίδης δεν αποτελεί έναν απελπισμένο στοχαστή και ποιητή αλλά έναν γενναίο ευγενή κάποιον που αντικρίζει κατάματα την "ερημιά που πληγώνει" και ακριβώς σ\' αυτό το αντίκρισμα διακρίνει το "ιερό φέγγος", "το μέσα φως", "τη γενεαλογία της αγάπης". Έτσι η ευγένεια του συνδέεται με την δέηση, την ευχαριστία, ακόμα και τη γιορτή. Σ\' αυτόν θα βρούμε εικόνες που αφ\' ενός παραπέμπουν στον Ρίλκε: τον χορευτή, τον ακροβάτη, την "γιορταστική ιαχή", αφ\' ετέρου πηγάζουν από το Βυζάντιο της Κύπρου, το γεμάτο με την φεγγοβολή και την ευαγγελική γλυκύτητα του Νεόφυτου του Έγκλειστου - μια ζωντανή παράδοση την οποία όμως η Μιχαηλίδης προσεγγίζει από την οδό της ελληνικής σκέψης, τον δρόμο του Ομήρου και του Ηρακλείτου. Παράλληλα, μέσα στην ποίησή του θα συναντήσουμε εικονοπλασία, και φυσικά τον γερμανικό στοχασμό.[...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)