Ο Σίμος άνοιξε τα μάτια. Έβλεπε περίεργα θολά. Έσφιξε πολλές φορές τα βλέφαρα μα και πάλι έβλεπε θολά κάτι περίεργα πράγματα, που δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι ήταν. Το σώμα το αισθάνονταν βαρύ, μουδιασμένο. Έκανε να σηκωθεί μα είδε πως δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια του. Το μυαλό του συνέχιζε αργοκίνητο και το ‘νoιωθε άδειο. Ανοιγόκλεισε πολλές φορές τα μάτια του, μέχρι που άρχισε να διακρίνει καλύτερα και μετά μπόρεσε να δει πιο καθαρά. Ήταν σ’ ένα κρεβάτι γυμνός, σκεπασμένος μ’ ένα σεντόνι, γεμάτος καλώδια. Μπροστά έβλεπε το πόδι του σε γύψο, να κρέμεται από μια τροχαλία. Στ’ αριστερά, διάφορα μηχανήματα με οθόνες γεμάτες φωτεινά διαγράμματα. Στα δεξιά, ένα στατώ με ορούς, έστελνε υγρά στις φλέβες του. Έκανε προσπάθεια να κινηθεί αλλά τα χέρια είδε να είναι δεμένα με επιδέσμους στο κρεβάτι και ήταν ακινητοποιημένος. Ένας ρυθμικός ήχος απ’ τα μηχανήματα γέμιζε το χώρο. Συνειδητοποίησε αργά κι’ έβγαλε το συμπέρασμα πως ήταν μάλλον σ’ ένα θάλαμο νοσοκομείου, μόνος, χωρίς άλλους ασθενείς. Πιο πέρα, διέκρινε σε μια καρέκλα, μια νεαρή νοσοκόμα. Ήταν απορροφημένη σε ένα βιβλίο. Με τη σκέψη του σιγά-σιγά να παίρνει μπρος, την έκανε 22-23 ετών. Του ’ρθε να τη φωνάξει, μα το μετάνιωσε. Σκέφτηκε να δει πρώτα τι συμβαίνει. Προσπάθησε να θυμηθεί, μα δεν γινόταν τίποτα. Με ανάκατα συναισθήματα ξανάδε τα δεμένα χέρια του. Σε μια στιγμή η νοσοκόμα γύρισε βαριεστημένα το βλέμμα προς το μέρος του κι όταν τον είδε ξυπνητό, τινάχτηκε έκπληκτη, παράτησε το βιβλίο και πήγε δίπλα του....