Όπως κάθε άνθρωπος ή πλάσμα έχω κι εγώ τη δική μου ιστορία, η οποία ιστορία είναι μοναδική και ξεχωριστή. Έτσι λοιπόν θα σας αφηγηθώ κι εγώ το δικό μου κομμάτι αυτής της ιστορίας, όχι έτσι όπως πραγματικά έγινε αλλά έτσι όπως το βίωσα, το ένιωσα και το θυμάμαι. Με λένε Ορόρα και ζω λίγο πιο έξω από το Κόνκορντ του Νιου Χάμσαϊρ με το θείο και τη θεία μου. Ποτέ δε γνώρισα τους γονείς μου. Η μητέρα μου πέθανε όταν με γέννησε ενώ ο πατέρας μου χάθηκε και πέθανε στη Λευκή Οροσειρά. Ποτέ δε μου είπαν πολλά γι’ αυτήν. Ίσως αυτό να ήταν σκόπιμο, ίσως και όχι. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι πολλοί πίστευαν πως η ανθρώπινη υπόστασή μου δε θα άντεχε πολλά μέσα σε έναν τόσο εξωπραγματικό κόσμο. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα να υπήρχαν και άλλοι λόγοι, λόγοι που πιθανώς ν’ αργήσω να κατανοήσω ακόμα και μέχρι το τέλος της θνητής ζωής μου, ίσως και όχι...