Η συγγραφέας μέσω της ιστορίας του Αντώνη Καμπάνη και του γιου του Μπέιζελ μας μεταφέρει με κινηματογραφικό τρόπο (καθόλου περίεργο,μιας και έχει γράψει το σενάριο για την ταινία «September” της Πέννυς Παναγιωτοπούλου) στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ,αποδομώντας-ταυτόχρονα-το american dream.

Το μυθιστόρημα είναι ήπιων τόνων,χωρίς εξάρσεις,ατμοσφαιρικό και καλοδουλεμένο˙ η Παπαδάκη φαίνεται ότι έχει μελετήσει πολύ καλά την περίοδο και την κουλτούρα της περιόδου που μας μεταφέρει.

Ωραία πινελιά ήταν και τα χαϊκού του Βιργιλίου και οι στίχοι του Ουίτμαν στις αρχές των κεφαλαίων,δίνοντας το στίγμα του τι θα ακολουθήσει.

Όμως,κάτι μου έλειπε.Ένιωσα ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν επαρκώς,ενώ-προσωπικά-ο μακροπερίοδος λόγος με κούρασε αρκετά και αναγκάστηκα να διαβάζω πολλές φορές την ίδια πρόταση,με αποτέλεσμα να χάνω τον ρυθμό μου.

Συνολικά,πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο.Αλλά μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχω ακούσει τα τελευταία δύο χρόνια (και το βραβείο European Union Prize for Literature το 2017) περίμενα περισσότερα.