Σμύρνη 1921

Αγαπητή αδελφή.
Είμαστε καλά, το αυτό επιθυμούμε και για σας..

Πότε, επιτέλους, θ\' αποφασίσεις να ιδείς τον αδελφό σου και τη νύφη σου; Πότε θ\' αποφασίσεις να ξεκολλήσεις απ\' το νησί; Τι είναι αυτό που σε δένει πια μαζί του; Και μη μου πεις πως είναι αυτός ο κρυόμπλαστρος ο άντρας σου, ούτε, βέβαια, οι δυο αδελφές μας. Βάζω στοίχημα πως ούτε θα βλεπόσαστε.

Θαρρώ πως νισάφι πια, Βασιλική, έπραξες ως τώρα όλα όσα θα \'πρεπε να κάνει μια κόρη για τους γεννήτορές της, για το γιο σου, για το νησί… Μη θαρρείς πως δεν πικράθηκα και \'γώ για τον άδικο χαμό τους. Παρά τη σκληράδα που \'δειξε σε μένα, τον αγαπούσα τον πατέρα. Με τρώνε και μένα οι τύψεις που δεν πρόλαβα να του γνωρίσω τη γυναίκα μου. Σκέφτομαι και τη μάνα μας. Αν δεν την είχες φέρει μαζί σου, τότε, στο ταξίδι, ο καημός μου θα ήτανε διπλός. Ας είναι..

Τώρα, Βασιλική, ας μην κρυβόμαστε πίσω απ\' το δάχτυλο, είσαι μονάχη. Ο γάμος που έκανες -απ\' ό,τι μ\' άφησες να καταλάβω- ήτανε για να δώσεις έναν πατέρα στο παιδί σου· κι απότυχες. Θα μου πεις, βέβαια, πως έχεις το γιο σου. Όμως, αδελφούλα, κακά τα ψέματα, ο γιος σου σε λίγα χρόνια θα παντρευτεί. Και τότε; Και τότε Βεατρίκη θα μείνεις μονάχη. Και μη μου πεις πάλι πως σ\' έχει ανάγκη το νησί !

Έλα, Βασιλική, έλα να μείνεις κοντά μας. Η Νεφέλη σε περιμένει πως και πως, και \'γώ σου υπόσχομαι να γίνω για το γιο σου καλλίτερος από πατέρας. Έλα να μείνεις στη Σμύρνη μας.. Η Σμύρνη που ήξερες δεν υπάρχει πια. Η τωρινή Σμύρνη ξεφαντώνει, είναι πιο Ελληνική κι απ\' την ίδια την Ελλάδα. Ο ενθουσιασμός έχει φτάσει στην τρέλα. Μια τρέλα γλυκιά, ξελογιάστρα.. Τα Ελληνόπουλα, τα ντυμένα στο χακί, έχουνε κλέψει τις καρδιές μας, τα όμορφα κορίτσια μας. Η Σμύρνη ζει, ανασταίνεται, έχει ντυθεί στα γαλάζια και χορεύει. Ως και η Αμίνα -τη θυμάσαι την ψυχοκόρη μας- έχει ξεχάσει τη θλίψη της, και τραγουδάει τα τραγούδια μας. Μονάχα ξανθούς δεν αντέχει να βλέπει. Κλείνει τα παραθυρόφυλλα σαν τους αντικρίζει, θυμάται τους Εγγλέζους.