Το βλέμμα της  Έλλης Οικονομίδη πάνω στα θαλασσινά τοπία που επιλέγει ο φακός της είναι καθαρά φωτογραφικό. Η μαλακή εστίαση στις περισσότερες φωτογραφίες της δημιουργεί μια διάχυτη θαμπάδα που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια έντονη αίσθηση ζωγραφικότητας, φέρνοντας στο νου ονειρικά τοπία ιαπωνικής χαρακτικής. Όμως οι θολές, σχεδόν αλλόκοσµες περιοχές του απαλού φωτός συχνά εναλλάσσονται, μέσα στην ίδια εικόνα, με ζώνες εξονυχιστικής ακρίβειας, προβάλλοντας αμείλικτα το ρυτιδιασμένο πρόσωπο βράχων ή τη στιγμή που σταγόνες του νερού εκρήγνυνται στον αέρα : δημιουργείται έτσι μια έξοχη ένταση, φωτογραφική, γιατί πηγάζει από την υπενθύμιση ότι, παρ’ όλα αυτά, ό,τι βλέπουμε εδώ υπήρξε – είναι πραγματικό.

Σε αφρισμένες πλαγιές, ομιχλώδη νερά και θαλασσινά οροπέδια, η  Έλλη Οικονομίδη διακρίνει αυτό που δεν ενδιαφέρει τη ζωγραφική. Στο κάδρο της δεν επιθυμεί να συμπεριλάβει τον κόσμο που αντικρίζει, αλλά να απομονώσει εκείνα τα θραύσματά του που το βλέμμα της ανασύρει από την πραγματικότητα. Η ίδια η πράξη της αποκοπής συνιστά όμως ήδη και μια ποιητική πράξη μεταμόρφωσης, που στις εικόνες αυτές, παραλλαγές σε ένα θέμα, αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο.

(Ελισάβετ Πλέσσα, από τον Πρόλογο)