Το Τζι­χάντ είναι ένα θε­α­τρι­κό έρ­γο-φαι­νό­με­νο στο Βέλ­γιο και στη Γαλ­λία. Με πε­ρισ­σό­τε­ρους από 675.000 θε­α­τές, έχει ως βα­σι­κή θε­μα­τι­κή ση­με­ρι­νούς νέ­ους τζι­χα­ντι­στές της Ευρώ­πης, οι οποίοι προ­σχω­ρούν στους κόλ­πους του Ισ­λα­μι­κού Kρά­τους και της Αλ Κά­ι­ντα στη Συ­ρία.

Το έρ­γο Τζι­χάντ είναι η ιστο­ρία του Ρε­ντά, του Ισμα­ήλ και του Μπεν, τρι­ών Βέλ­γων μου­σουλ­μά­νων. Όπως και πολ­λοί άλ­λοι Ευρω­παίοι, προ­ση­λυ­τί­στη­καν και επι­στρα­τεύ­τη­καν για να πο­λε­μή­σουν. Όμως γρή­γο­ρα απο­γο­η­τεύ­ο­νται και, όπως εξη­γεί ο Ismaël Saidi, «συ­νει­δη­το­ποι­ούν ότι αυτό που τους πού­λη­σαν μέ­σα από τα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, μέ­σα από την προ­πα­γάν­δα μί­σους, δεν έχει κα­μία σχέ­ση με αυτό που θα αντι­κρί­σουν. Απο­δει­κνύ­ε­ται ένας βάλ­τος, ένας ομα­δι­κός τά­φος, όπου στέλ­νο­νται βο­ρά στα όπλα άν­θρω­ποι που το μό­νο που ήθε­λαν ήταν να απο­δεί­ξουν την ύπαρ­ξή τους».

Το έρ­γο πα­ρω­δεί τα πά­ντα: τον δογ­μα­τι­σμό, τη θυ­μα­το­ποί­η­ση, τον συ­νη­θι­σμέ­νο ρα­τσι­σμό των προ­α­στί­ων, τα τα­μπού της αρα­βο-μου­σουλ­μα­νι­κής κοι­νό­τη­τας και τις προ­κα­τα­λή­ψεις όλων μας, είτε είμα­στε χρι­στι­α­νοί είτε μου­σουλ­μά­νοι.