Ὁ Ποσειδώνας, ἀφοῦς τοῦ ἔλαχε τό νησί Ἀτλαντίδα, κατοίκησε ἐκεῖ τά παιδιά του, πού γεννήθηκαν ἀπ΄ τη θνητή Κλειτώ. Και τό βουναλάκι πού κατοικοῦσαν, ἀφοῦ το ὁλόγυρά του ἀδιάβατο κι ἀζύγωτο, ἔκανε γύρω του ὀχυρώματα, τη μία πίσω ἀπ΄την ἄλλη ζῶνες στεριᾶς και θάλασσας, ἄλλες μικρότερες κι ἄλλες μεγαλύτερες, και ἦταν τόσο στρογγυλές οἱ ζῶνες αὐτες, σαν νά τίς στρογγύλεψε με τόρνο (Κριτίας 113 D Πλάτωνος).

Ὁ Μῦθος τῆς Ἀτλαντίδας ἔχει ἐμπνεύσει χιλιάδες συγγραφεῖς κι ἔχει θρέψει ἄλλες τόσες γενιές. Ἡ λάβα καί τά κύματα τοῦ Ὠκεανοῦ ἔσυραν τήν παραδεισένια αὐτοκρατορία τοῦ Ποσειδώνα στόν Τάρταρο κι ἀπό τότε ἄρχισε η πιό ὄμορφη ΜΥΘ-ιστορία τοῦ κόσμου.

Ὁ Πλάτωνας ὅμως δέν εἶχε σκοπό να γράψει παραμύθια γιά μικρούς ἀνθρώπους, ἀλλά πραγματικές ἱστορίες γιά μεγάλους. Πίσω ἀπό τόν μῦθο κρυπτογράφησε τίς πιό ἀπόκρυφες γνώσεις τών Μυστηρίων τοῦ ἄστρου τοῦ Σείριου. Τά δύο ἔργα του «Τίμαιος» καἰ «Συμπόσιο – Κριτίας», περιέχουν τό μεγαλύτερο μέρος ἀπό τά κρυμμένα ἀρχεῖα τῆς Ἀτλαντίδας.

Ἡ μυστική Γνώση τῆς Ἀτλαντίδας, καλά κρυμμένη στή σάρκα τοῦ μύθου, ἀποτελεῖ καί τή δύναμη, πού τόν ἐμψυχώνει καί τόν κάνει νά ξαναγεννιέται σάν τόν Φοίνικα.