χαρά δελλή

27/11/2018 13:49

 «Τιποτένιος ο άνθρωπος,

οσμή από χώμα, καρτερεί τα φτερά να πετάξει, 

να ξυπνήσει μια μέρα πεταλούδα. 

Μυστικός ο αγώνας, κρυφός, μόνο για κείνον».

Τέσσερις γυναίκες στο χθες και το σήμερα ξεδιπλώνουν έναν τρισυπόστατο άντρα, ορίζοντας μοιραία και αμετάκλητα τη ζωή του, αυτή του Φραγκούλη του Ληστή, του Αυγουστή Παπαδάκη, του Γέροντα Ιωάννη∙ ενός επικίνδυνου ανθρώπου, ενός μοναδικά υπέροχου άντρα, ενός ταπεινού ασκητή… Ένας αόρατος διαβήτης χαράζει μοίρα προς μοίρα τον κύκλο της ζωής του, κεντώντας σταυροβελονιά παρόν με παρελθόν…

Ο ταραγμένος βίος ενός αμαρτωλού που τα βήματά του θα τον οδηγήσουν μέχρι τα πιο βαθιά μονοπάτια της αγάπης. Η παρανομία, τα πάθη, το έγκλημα θα συγκρουστούν με το βαθύτερο στοιχείο της ύπαρξης, τη συνείδηση. Κι ένας ισόβιος αγώνας ξεκινά, με τρόπαιο την κάθαρση και τίμημα τον αβάσταχτο έρωτα ανάμεσα σ’ έναν άντρα με σκοτεινό παρελθόν και μια γυναίκα με λαμπρό μέλλον…

Πώς μπορεί ένας αδιέξοδος έρωτας να γεμίσει φως τις ζωές των ανθρώπων;

…ένα κομμάτι ξύλου, που μεταμορφώνεται σε χτενάκι, το αρχίζει. Σκοτάδι στο φως, πόνος στις θύμησες, εκδίκηση, συγχώρεση. Ζωή και θάνατος. Μεταμέλεια και έγκλημα, πλεγμένα γύρω από τη μυρωδιά των λεμονανθών, που το τελειώνει… Κάπου εκεί σκάει το κουκούλι της πεταλούδας, ξεχύνοντας το μυστικό της.

Υπάρχει για όλους λύτρωση;  Αλλάζει ο άνθρωπος;

Καθηλωτική πλοκή και άριστη γραφή. Δομημένοι ήρωες και άπειρα συναισθήματα.

Ένας συνεχόμενος αγώνας ψυχής.

Ένα δεύτερο “λικέρ”,  που ρουφιέται λέξη λέξη, γραμμή γραμμή, σελίδα σελίδα…

Με έντονες ως ανατριχιαστικές εικόνες  προβληματισμού. Μια αληθινή ιστορία δοσμένη με μαεστρία, μέχρι η πένα ν’ αγγίξει την κάθαρση.

«Απο τη μοιρα του κανενας δεν ξεφευγει. Ειναι
στο χερι του, ομως, να ξεφυγει απο τον κακο του εαυτο…» 

Όπως αναγεννιέται ο άνθρωπος μέσα από τα πάθη του και τις πράξεις του, έτσι αναγεννιέται και η ηρεμία της ανθρώπινης ψυχής.

Ένα βιβλίο-ύμνος στο μεγαλείο της συγχώρεσης και της ταπεινότητας.

«…το αθορυβο της βροχης που κανει τα λουλουδια
να μεγαλωνουν 

και οχι ο κροτος της βροντης. »