Ο Mauro Giuliani ήταν Ιταλός κιθαριστής και συνθέτης, που αρχικά σπούδασε βιολοντσέλο και βιολί και αργότερα ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας, όργανο στο οποίο γρήγορα έγινε δεξιοτέχνης. Το 1806 ο Giuliani μετακόμισε στη Βιέννη χωρίς τη γυναίκα και την οικογένει¨α του και εκεί ήταν όπου γνώρισε το κλασσικό ενόργανο ύφος. Όπου πήγαινε, το κοινό τον επευφημούσε για τη δεξιοτεχνία και το μουσικό του γούστο και έτσι ο ίδιος γινόταν κάτι σαν αστέρας της μουσικής.

Ο Giuliani όρισε έναν νέο ρόλο για την κιθάρα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής μουσικής. Γνώριζε τα σπουδαιότερα πρόσωπα της αυστριακής υψηλής κοινωνίας καθώς και αξιοσημείωτους συνθέτες, όπως τους Rossini και Βeethoven, και λέγεται ότι ο Giuliani έπαιξε βιολοντσέλο στην πρώτη εκτέλεση της πρώτης συμφωνίας του Βeethoven. Ως συνθέτης είχε μόνο περιορισμένη επιτυχία στη Βιέννη, αλλά ανέπτυξε φήμη σαν καθηγητής.

Το 1819 ο Giuliani εγκατέλειψε τη Βιέννη και επέστρεψε στην Ιταλία, αφού η περιουσία του και οι τραπεζικοί του λογαριασμοί κατασχέθηκαν για να πληρωθούν οι οφειλέτες. Εγκαταστάθηκε μονίμως στη Ρώμη με την κόρη του Emilia, η οποία παρακολούθησε μαθήματα μαζί με την νόθη κόρη του Maria στο μοναστήρι L\'adorazione del Gesu.

Από το 1823 και έπειτα ζούσε ανάμεσα στη Ρώμη και στη Νάπολη για να μπορεί να επισκέπτεται τον πατέρα του, του οποίου η υγεία έφθινε. Αυτή την περίοδο εμφανιζόταν συχνά σε ένα σχήμα για δύο κιθάρες με την κόρη του Εmilia, η οποία είχε εξελιχθεί σε δεξιοτέχνη της κιθάρας. Προς το τέλος του 1828 η υγεία του ιδίου του Giuliani είχε χειροτερέψει και πέθανε τον Μάιο του 1829 αφήνοντας περίπου εκατόν πενήντα έργα για κιθάρα. Η είδηση του θανάτου του, ωστόσο, δεν δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση στο ναπολιτάνικο μουσικό περίγυρο. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα του είναι τα "κοντσέρτα για κιθάρα και ορχήστρα opera 30, 36 και 70", οι "Rossinianes"- μια σειρά από έξοχα ποτ-πουρί βασισμένα σε θέματα του Rossini -, αρκετές σονάτες για βιολί και κιθάρα, μια μέθοδος, ένα κουιντέτο και μερικά ντουέτα για φωνή και κιθάρα. Διασκεύασε επίσης πολλά συμφωνικά έργα για μία και δύο κιθάρες. Μια τέτοια διασκευή είναι και η εισαγωγή στον "Κουρέα της Σεβίλλης" του Rossini για δύο κιθάρες.