Ο Γιάννης Μανούσακας (1907-1995) γεννήθηκε στην Αργυρούπολη του Ρεθύμνου και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό Άγιος Κων/νος. Έμαθε την τέχνη του τσαγκάρη και εργάστηκε ως επαγγελματίας. Τα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ασπάστηκε τις αριστερές ιδέες και το 1934 εκλέχτηκε πρόεδρος του χωριού του. Το 1936 τον έπαψε από τη θέση αυτή η δικτατορία της 4ης Αυγούστου και τον καταδίωξε. Το 1939 συνελήφθη και βασανίστηκε σκληρά στην Ειδική Ασφάλεια επί τρεις μήνες. Έπειτα εκτοπίστηκε για τρία χρόνια στο στρατόπεδο κομμουνιστών Ακροναυπλίας, όπου ως έγκλειστος παρακολούθησε οργανωμένα μαθήματα εγκύκλιας παιδείας υπό τον Δημήτρη Γληνό. Στη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως διοικητής ίλης ιππικού στη Ρούμελη και στη Θεσσαλία. Στην περίοδο του Εμφύλιου, έλαβε μέρος στις μάχες, ως αντάρτης, στα βουνά της Κρήτης. Μετά την ήττα το 1949, έζησε ως φυγόδικος για τρία χρόνια. Το 1952 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 17 χρόνια φυλάκιση. Αποφυλακίσθηκε το 1964 με αναστολή για το υπόλοιπο της ποινής. Τότε τυπώθηκε το πρώτο του βιβλίο. Με τη δικτατορία του 1967, αρχίζει η νέα οδύσσειά του: μένει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι και με το φόβο μιας νέας σύλληψης. Ζει παράνομος και γράφει τρία βιβλία από τη σειρά του εξάτομου αυτοβιογραφικού του έργου, τα οποία εκδίδει μετά την πτώση της Χούντας. Το 1976 του απονέμεται η τιμητική λογοτεχνική σύνταξη, για το μέχρι τότε έργο του, από το Υπουργείο Πολιτισμού. Εξέδωσε συνολικά 12 βιβλία, που ανήκουν στις κατηγορίες της αυτοβιογραφίας, του χρονικού, του απομνημονεύματος, της νουβέλας και του παραμυθιού. Από το 1977 μέχρι το θάνατό του, το 1995, κατοικούσε στο Χαλάνδρι Αττικής. Πέθανε σε ηλικία 88 χρονών.



(Πηγή: Εκδόσεις Ραδάμανθυς, 2025)