Η Αθανασία Κρατημένου φυτεύει λέξεις. Πότε ανθίζουν, πότε μαραίνονται. Φωτογραφίζει, ακούει μουσική, χαζεύει τα σύννεφα από το παράθυρο και χορεύει στο σαλόνι να κουνούν οι γείτονες αποκαρδιωμένοι το κεφάλι τους. Μέσα στην εβδομάδα πηγαίνει σούπερ μάρκετ, ψευτομαγειρεύει, πλένει πιάτα, φτιάχνει τους καφέδες της και καπνίζει στο μπαλκόνι, παίζει με παιδιά και κουβεντιάζει με γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας και αν έχει όρεξη πάει βόλτα στο πάρκο να ανασάνει και να αποκοιμίσει το θεριό μέσα της. Την σώζουν τα ακραία της αστεία, τα οποία κρύβει επιμελώς μέσα σε τσέπες, κάλτσες και μικρά κουτάκια για φο- μπιζού. Της αρέσει να τρομάζει τους φόβους της και να νανουρίζει την τρυφερότητας της, να γίνει όνειρο στην κόψη της πιο μαύρης νύχτας της.



(Πηγή: Ενδυμίων, 2025)