Η Αντόνια Πότσι (Μιλάνο, 1912-1938), είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση των ιταλικών γραμμάτων, όχι όμως με την έννοια του ιδιόμορφου που θέτει όρια στον εαυτό του και στην εκτίμηση της αξίας του, αλλά με την έννοια του χαρισματικού, που μπόρεσε να ξεπεράσει τα επιμέρους λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής και τις επιρροές που δέχθηκε, και να ακολουθήσει μια ξεχωριστή πορεία, δημιουργώντας από μόνο του μια σχολή χωρίς προγόνους και επιγόνους. Η Πότσι αυτοκτόνησε στα 26 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της τετράδια/ημερολόγια που περιείχαν πάνω από 300 ποιήματα. Τα ποιήματά της έγιναν γνωστά σε μεταθανάτιες εκδόσεις, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει ένα έντονο ενδιαφέρον για το έργο της τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Η ποίηση της Πότσι χαρακτηρίζεται από έναν έντονο λυρισμό, από μια βαθύτατη μεταφυσική αίσθηση της πραγματικότητας, που μετατρέπει τον κόσμο σε ένα μαγικό σύμπαν ομορφιάς, αλλά και από την ευαισθησία ενός ψυχισμού που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη σκληρότητα των ανθρώπων.