Ο Γουλιέλμος Μπους (Wilhelm Busch, 1832-1908) είναι σήμερα γνωστός ως πρωτοπόρος των κόμικς. Μετά το 1883-84, όταν ο Μπους ήταν πλέον διάσημος ως δημιουργός εικονογραφημένων ιστοριών, έπαψε να παράγει σκίτσα, δημοσιεύοντας κάποια ποιήματα ­στο ύφος του Χάινε- και λίγα πεζά κείμενα: σε αυτά συγκαταλέγονται η σύντομη αυτοβιογραφία "Όσο για εμένα" ("Was mich betrifft", 1886), "Το όνειρο του Εδουάρδου" ("Eduards Traum", 1891) και "Η πεταλούδα" ("Der Schmetterling", 1895). Το κοινό δεν ανταποκρίθηκε θετικά σε αυτή την άγνωστη πτυχή του αγαπητού ευθυμογράφου, πικραίνοντας έτσι βαθιά τον δημιουργό τους.

Αν και το ευρύ κοινό δεν αγκάλιασε τον λογοτέχνη Μπους όπως του άξιζε, το έκαναν οι λόγιοι και οι εκλεκτικοί λογοτέχνες. Μάλιστα [μετά το 1919;] το "Όνειρο του Εδουάρδου" βρίσκει έναν ξεχωριστό ένθερμο θιασώτη: έναν αναγνώστη με εκείνη την ενστικτώδη αντίληψη που ο Μπους ήλπιζε πως θα έβρισκε για το έργο του. Επρόκειτο για έναν από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ού αιώνα, τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Ο απότομος, ιδιόρρυθμος διανοητής χρησιμοποίησε εικόνες, παραδείγματα, μεταφορές, χαμογελαστά γουρούνια και Ναπολέοντες του Μπους στα γραπτά του, στις σημειώσεις του, στα μαθήματά του, κυκλοφoρούσε με τα βιβλία του στην τσέπη του, τα δώριζε σε φίλους, τα σχολίαζε και τα συμπεριελάμβανε στον κατάλογο των ελάχιστων λογοτεχνικών αναγνωσμάτων που διάβαζε ξανά και ξανά σε όλη του τη ζωή.