Ο Έντυ (Ελιάζαρ) ντε Βιντ (1916-1987), διακεκριµένος Ολλανδός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, ήταν επιζών του Άουσβιτς. Γεννήθηκε στη Χάγη στις 6 Φεβρουαρίου του 1916 και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήµιο του Λέιντεν. Το 1941 οι Γερµανοί κατακτητές υποχρέωσαν τα ολλανδικά πανεπιστήµια να διώξουν όλους τους Εβραίους· ο Ντε Βιντ ήταν ένας από τους τελευταίους που πήρε πτυχίο και στη συνέχεια ειδικεύθηκε στην ψυχανάλυση στο Άµστερνταµ. Όταν η µητέρα του εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο µεταγωγών του Βέστερµπορκ, ο Έντυ προσφέρθηκε να εργαστεί εθελοντικά ως γιατρός στο στρατόπεδο, µε την ελπίδα ότι θα την έσωζε. Φτάνοντας, όµως, στο Βέστερµπορκ, η µητέρα του είχε ήδη πάρει τον δρόµο για το Άουσβιτς. Ο Ντε Βιντ παρέµεινε και γνώρισε εκεί και παντρεύτηκε τη νοσοκόµα Φρίντελ Κοµόρνικ. Οι δυο τους εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς λίγους µήνες µετά, τον Σεπτέµβριο του 1943. Όταν οι Ρώσοι απελευθέρωσαν το στρατόπεδο τον Ιανουάριο του 1945, ο Ντε Βιντ εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό παρέχοντας τις υπηρεσίες του στους τραυµατίες. Μετά την επιστροφή του στην Ολλανδία, εξειδικεύθηκε στη θεραπεία των τραυµάτων πολέµου και απέκτησε διεθνή φήµη. Το 1949, ο Ντε Βιντ ήταν ο πρώτος που έγραψε για το σύνδροµο του στρατοπέδου συγκέντρωσης (σύνδροµο KZ) σε ένα άρθρο µε τίτλο «Αντιµέτωποι µε τον θάνατο» και ήταν ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν µε το διαγενεαλογικό τραύµα. Το 1946 εξέδωσε σε λίγα αντίτυπα το Τελευταίος σταθµός Άουσβιτς, τη ζωντανή µαρτυρία της κράτησής του στο στρατόπεδο. Το βιβλίο σήµερα µεταφράζεται και κυκλοφορεί σε περισσότερες από 25 γλώσσες.