Ο Nāgārjuna (περ. 150 - 250), γόνος Ινδών βραχμανικής υπηκοότητας και κατόπιν αφοσιωμένος βουδιστής και ιδρυτής της Σχολής Āryadeva του Μεγάλου Οχήματος, γεννήθηκε και έδρασε στη Νότια Ινδία, όπου, σύμφωνα με παραδόσεις υπήρξε αβάς σε μοναστήρι.

Πολυγραφότατος που συνετέλεσε στη στερέωση της Μέσης Οδού (Mādhyamika) συνέβαλε σημαντκά στην εξάπλωση των βουδιστικών ιδεών και κυρίως των θέσεων της Μέσης Οδού στην Ινδία, Κίνα, Θιβέτ. Είναι όμως ιδιαίτατα γνωστός για την ανάπτυξη και διαμόρφωση της θεωρίας περί κενότητας η οποία βέβαια ήταν φανερό ή και υπόδηλο δόγμα του Βουδισμού. Εκτός απ’ τα κεφάλαια του Εγχειριδίου περί του Μέσου τα οποία παρουσιάζουμε, αναφέρουμε τα έργα του: «Τελείωση της Σοφίας», «Ύμνοι στο Βούδα», «Σύνοψη Κειμένων», «Το Δένδρο της Σοφίας».