Με λένε Penelope Douglas και γράφω ρομαντικά μυθιστορήματα. Μου αρέσει πολύ να σπάω τους κανόνες και επίσης μου αρέσει πολύ να βγαίνω από τη ζώνη άνεσής μου. Στην εφηβεία ήμουν ήσυχη, ντροπαλή και φοβισμένη. Ήταν αδύνατο να κάνω λάθη, γιατί ή ο κόσμος θα με μισούσε ή θα έμενα μόνη μου. Έτσι, αντί να τρέχω, περπατούσα. Αντί να σκαρφαλώνω ψηλά, κρατούσα τα πόδια μου στη γη. Κι αντί να λέω «ναι», έλεγα πάντα «όχι». Και το αποτέλεσμα ήταν να μη ζω. Τι θα έλεγαν για εμένα όταν έφευγα από τη ζωή; Θα μετάνιωνα για κάτι; Κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να ανοίγω καινούριους δρόμους ένιωθα να πνίγομαι. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπαυα να είμαι αόρατη και δεν θα χαράμιζα ούτε δευτερόλεπτο. Έφυγα από το σπίτι μου, πήγα στο κολέγιο και ταξίδεψα. Έπαιρνα το τρένο από το Ατσούγκι για το Τόκιο ολομόναχη. Πηδούσα στον Καταρράκτη Χίτζι όταν οι άλλοι με πείραζαν και έλεγαν ότι ήταν αδύνατο να το κάνω. (Το έκανα δύο φορές.) Έκανα αυτά που ονειρευόμουν και ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη. Δεν ανησυχώ τόσο πολύ πια και δεν αφήνω τη γνώμη των άλλων να με κρατήσει πίσω. Να είσαι ο εαυτός σου και να το εν­νοείς. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Να δείχνεις τη δύναμή σου και να είσαι περήφανος. Να αποδέχεσαι ποιος είσαι και θα έρθουν καλά πράγματα. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα γνωρίσεις την ευτυχία. Με αγάπη.



(Πηγή: Εκδόσεις Elxis, 2025)