Είμαι ο Γιάννης Μπόκας, γιος του Αντωνίου και Αικατερίνης Μπόκα. Γεννήθηκα στις 13 Φλεβάρη του 1956 στο Αιτωλικό Μεσολογγίου. Ήταν συγκυρία να γεννηθώ εκεί παρότι νοιώθω θρέμμα Ευρυτάνας απ’ το φτωχό ορεινοχώρι Συγκρέλλο. Η εξήγηση είναι σχετικά απλή. Οι πιο πολλοί από τους κατοίκους των χωριών την μεταπολεμική εποχή εξακολούθησαν να κατεβαίνουν στους κάμπους της Αιτωλοακαρνανίας και Φθιώτιδας αποφεύγοντας τον δρυμί χειμώνα μαζί με τα ζωντανά τους. Πήγαιναν στα «χειμαδιά» όπως αποκαλούνταν… Ο Σεπτέμβριος του 1962 με βρήκε πρωτοετή μαθητή του δημοτικού στο ξωκλήσι του Άι Θανάση! Βρίσκεται ακόμα, δυο χιλιόμετρα νότια του Αιτωλικού σε ένα λοφίσκο δίπλα στον ασφαλτόδρομο. Τα Σιάλτσενα ο καταυλισμός τσιγγάνων που υπήρχε τότε μέσα στα βαλτόνερα αριστερά της διαδρομής, έχει πλέον αλλάξει στέκι. Το πιο έντονο οδοιπορικό ταξίδι που θυμάμαι απ΄ τον κάμπο στο βουνό έγινε τον Μάρτη του 1963.Και το ονομάζω έντονο γιατί ήταν και το τελευταίο. Το ανεβοκατέβασμα πήρε τέλος για μένα, μα πιο πολύ για τους γονείς και τα μεγαλύτερα μου αδέλφια, που περνούσαν για 20 χρόνια αυτή τη δοκιμασία. Έκτοτε ριζώσαμε πάλι στο χωριό για πάντα. Εκεί γνώρισα τον πρώτο μου χειμώνα. Οι εμπειρίες της ελπιδοφόρας άνοιξης, του δροσερού καλοκαιριού και του βροχερού φθινοπώρου, υπήρχαν στην παιδική μου μνήμη τουλάχιστον για τρία χρόνια αρχύτερα. Εκεί συνέχισα και τέλειωσα το Δημοτικό Σχολείο. Σε αυτό τον τόπο και με τον κόσμο του, μεγάλωσα και γαλουχήθηκα! Ακολούθησα τρία χρόνια στο τριτάξιο Γυμνάσιο Δομνίτσας και η πρώτη Λυκείου στο Καρπενήσι, σχεδόν δίχως εξαίρεση επιστροφής στο χωριό τα Σαββατοκύριακα. Γνώρισα και απέκτησα φιλίες με πολλά παιδιά από τα γύρω χωριά τα τέσσερα αυτά χρόνια. Πολλές διατηρούνται μέχρι σήμερα, κάμποσες χάθηκαν στην πάροδο του χρόνου… Οικονομικές και οικογενειακές δυσκολίες με εξανάγκασαν τον Σεπτέμβρη του 1972 να μεταγραφώ στο Β’ Αρρένων Αθηνών, όπου τελείωσα τις βασικές σπουδές τον Ιούνη του 1974 με υγιές απολυτήριο. Μετά τις εισαγωγικές εξετάσεις το καλοκαίρι του ’74, εισήχθην στο Δασολογικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παρότι δεν ήταν από τις πρώτες μου επιλογές. Τέσσερα όμως χρόνια φοίτησης και εργασίας στη συμπρωτεύουσα, με έδεσαν για πάντα ψυχολογικά με τη φτωχομάνα. Δύο τρεις επισκέψεις όμως τον χρόνο στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, συνεχίστηκαν. Το φθινόπωρο όμως του 1978 τριτοετής με δύο εκκρεμή μαθήματα για τις εξετάσεις του Φεβρουαρίου και ύστερα από ψυχολογικές διαταραχές και λογικές παρεμβάσεις δικές μου και των άλλων, αποφάσισα να μεταναστεύσω στις Η.Π.Α., κάτω από αντίξοες συνθήκες… Απ’ τη μια η επιθυμία να βρεθώ κοντά στην αγαπημένη της ζωής μου (Ελένη Καρακώστα) με την οποία κρατούσα εκ του μακρόθεν δεσμό από το 1976 κι απ’ την άλλη η μακροχρόνια ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης με ώθησαν σε αυτή την απόφαση, για την οποία μέχρι τώρα δεν έχω μετανιώσει. Καμιά φορά η ευτυχία κρύβεται στα μάτια μιας σεμνής δεκαεπτάχρονης κοπέλας που γνωρίζεις κι ερωτεύεσαι. Δεν έχει προϊστορία, ούτε τυμπανοκρουσίες η άφιξη της! Σήμερα η ίδια, τα τρία μας παιδιά (Κατερίνα, Χρυσάνθη και Αντώνης) και τα έξι μας εγγόνια, είναι ο αναντικατάστατος πλούτος που έχω αποκτήσει και τα εννέα χειρόγραφα ποιητικά έργα που έχω εκπεραιώσει αποτελούν τον πνευματικό μου θησαυρό! Πενήντα τόσα… χρόνια ερασιτεχνικής σταδιοδρομίας, την κάθε εύκαιρη ώρα, συνετέλεσαν στη δημιουργία τους. Δώδεκα χρόνια στην πατρίδα και σαράντα απόδημα, μπόρεσαν να μαζέψουν: χαρές και λύπες, λαχτάρες και δυσκολίες, επιθυμίες και καημούς, όνειρα και εμπειρίες μιας ζωής τοποθετώντας τα μέσα τους. Ωστόσο δεν υστερούν σε ιστορικά συμβάντα και επικαιρότητες μήτε σε ατέλειες και δράματα, που επικρατούν στην παγκόσμια ροή πραγμάτων! Πιστεύω κάνοντας έστω και εκπρόθεσμα την πρώτη μου επαφή με όλους σας, να αγγίξω παλαιούς και νέους φίλους και πατριώτες αναγνώστες. Να μοιραστώ μαζί τους αντιλήψεις, καημούς και επιθυμίες, όνειρα και οράσεις για την απλοποίηση μιας πολυτάραχης ζωής που ζούμε σαν άτομα, σαν κοινωνία, σα λαός σαν Έθνος και σαν οικουμενική ύπαρξη γενικά. Η εκτίμηση μου για το μόχθο του εργάτη, η απαράμιλλη αγάπη για τον τόπο μου, το δίκαιο και το σωστό, αδέλφια, φίλους και αξέχαστους γονείς την καρδιοκλέφτρα πατρική μου γη: ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ άκιβδυλη… Παρότι τώρα απόδημος, συναισθηματικά και νοερά πάντα βρίσκομαι μαζί τους!



(Πηγή: Εκδόσεις Όστρια, 2024)