Ο Filippo Maria Pontani (1913-1983) γεννήθηκε και σπούδασε στη Ρώμη. Η γνωριμία του, από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια, με τον νεαρό έλληνα καθηγητή Γεώργιο Θ. Ζώρα υπήρξε καθοριστική για τη στροφή του στη σπουδή της αρχαίας και κυρίως της νεότερης ελληνικής φιλολογίας. Από το 1935 δίδασκε κλασική φιλολογία σε ιταλικά Λύκεια και από το 1951 αρχαία ελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Το 1960 έγινε εντεταλμένος και το 1966 τακτικός καθηγητής της νέας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας (αργότερα και της βυζαντινής φιλολογίας) στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, όπου δίδαξε ως το θάνατό του. Επίσης διεύθυνε από το 1968 το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάδοβας. Εκτός από το γόνιμο διδακτικό και το πλούσιο ερευνητικό έργο του, σημαντική προσφορά στα ελληνικά γράμματα αποτελούν οι δεξιοτεχνικές του μεταφράσεις ελληνικών λογοτεχνικών έργων. Τα τριακόσια δημοσιεύματά του καλύπτουν όλο το φάσμα της ελληνικής λογοτεχνίας, από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας. Οι νεότεροι έλληνες ποιητές με τους οποίους περισσότερο ασχολήθηκε είναι ο Καβάφης, ο Κάλβος, ο Ρίτσος και ο Σεφέρης. Επίσης, ανάμεσα στους συγχρόνους μας συγγραφείς που κατά καιρούς μετέφρασε, σχολίασε και παρουσίασε στο ιταλόγλωσσο κοινό είναι οι Θ. Αγγελόπουλος, Άγρας, Αθάνας, Αθανασούλης, Λ. Αναγνωστάκη, Δ. Ι. Αντωνίου, Βασιλικός, Βενέζης, Βρεττάκος, Ελύτης, Καζαντζάκης, Καρυωτάκης, Α. Μάτσας, Μυριβήλης, Ξενόπουλος, Παλαμάς, Παπατσώνης, Πορφύρας, Σαραντάρης και Σκίπης.