Ο Γεώργιος Φιλάρετος γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1848 και ήταν γιος του Θεσσαλού Νικόλαου Φιλάρετου, αξιωματικού της χωροφυλακής, και της Μαργίτσας Συμεώνος από την Προύσα. Διδάκτωρ της Νομικής το 1871, άρχισε να δικηγορεί, αλλά το 1878 έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση κατά των Τούρκων. Η συμμετοχή του όμως αυτή συνδέθηκε με το τραγικό συμβάν της αποπληξίας και, μετά από λίγους μήνες, με το θάνατο της μητέρας του, από την ψευδή είδηση ότι είχε φονευθεί. (Αν και έσπευσε στη Χαλκίδα, την είδε να τον κοιτάζει ευχαριστημένη, αλλά χωρίς φωνή πλέον, και είχε τη γενναιότητα να την αποχωριστεί μετά από λίγες μέρες). Από το 1881 ήταν βουλευτής Πηλίου και Φερών για τέσσερις βουλευτικές περιόδους. Το 1892 διετέλεσε Υπουργός της Δικαιοσύνης. Το 1916 συμμετείχε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Με την μεταπολίτευση του 1924, ως ο μόνος επιζών από τους πρώτους δημοκρατικούς, ονομάστηκε για τους αγώνες του πατέρας της Δημοκρατίας, εκλεγόμενος αργότερα αριστίνδην Γερουσιαστής. Ο βίος του υπήρξε περιπετειώδης και έντονος και κατακλύσθηκε από τις επαγγελματικές του ασχολίες, την πολιτική, τη δημοσιογραφία, τα ταξίδια, στο εξωτερικό, τις επαναστάσεις και την οικογενειακή του ζωή. Υπέστη ατυχήματα και δοκίμασε πικρίες, που όμως υπέμεινε με φιλοσοφική καρτερία. Από το γάμο του με την Πολυτίμη Κούρου, που πέθανε σε ηλικία 28 ετών, απέκτησε ένα γιο, τον Κλεισθένη Φιλάρετο και μια θυγατέρα, ενώ από τη δεύτερη σύζυγο, Λίνα Σταύρου, άλλες τρεις θυγατέρες.

Διαπρεπής νομομαθής, εκτός από τα νομικά έργα του, έγραψε μελέτες, ιστορικές, πολιτικές κλπ., καθώς και τα απομνημονεύματά του Σημειώσεις από του 75ου υψώματος. Υπήρξε συνεργάτης ή φίλος μεγάλων ανδρών όπως του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κλεμανσώ. Απεβίωσε το 1929, αφήνοντας μνήμη ευπατρίδη.