Γκλαντκόφ Φιόντορ Βασίλιεβιτς (1883, Σαράτοφ - 1958, Μόσχα). Σοβιετικός συγγραφέας. Υπήρξε μέλος του ΚΚΣΕ από το 1920. Πρωτοδημοσίευσε έργα του το 1900 σε επαρχιακές εφημερίδες (το διήγημα Προς το φως). Το 1905 πήρε μέρος στο επαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στο Γέισκ. Σύντομα, όμως, τον συνέλαβαν και τον εξόρισαν για 3 χρόνια στην επαρχία Βερχολένσκ. Από το 1914 έως το 1917 εργάστηκε ως δάσκαλος στην περιοχή του Κουμπάν. Στη διάρκεια της κατοχής από τους λευκοφρουρούς ανήκε στην παράνομη Οργάνωση των Μπολσεβίκων. Κατατάχτηκε εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό. Το 1920 εξέδιδε την εφημερίδα Κράσνοε Τσερνομόριε στο Νοβοροσίσκ. Το 1921 έφτασε στη Μόσχα και το 1923 προσχώρησε στο λογοτεχνικό όμιλο «Κούζνιτσα».



Το 1908-1909 έγραψε το διήγημα Η εκτόπιση, που δημοσιεύτηκε το 1922. Στην ίδια περίοδο της λογοτεχνικής σταδιοδρομίας του Γκλαντκόφ τοποθετούνται και οι νουβέλες Το χτύπημα, Στο μπουλούκι και το διήγημα Τρεις στο ίδιο χαντάκι. Το 1921 άρχισε να γράφει το Τσιμέντο, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1925. Το 1932 εκδόθηκε η συλλογή του Μικρή τριλογία. Ακολούθησαν τα διηγήματα Νέα γη και Μεθυσμένος ήλιος, καθώς και το μυθιστόρημα Ενέργεια. Το 1942 γράφει το διήγημα Η μάνα, που μαζί με άλλα διηγήματα εκδόθηκαν σε έναν τόμο με τον τίτλο Οπάλλινη ψυχή. Το 1944 κυκλοφόρησε η νουβέλα του Ο όρκος. Μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική αυτοβιογραφία που συνοψίζεται σε τρία βιβλία: Τα παιδικά χρόνια, Ο ανυπάκουος και η Κακή χρονιά.



Από το 1945 έως το 1948 ήταν διευθυντής του Φιλολογικού Ινστιτούτου «Μαξίμ Γκόρκι» της Μόσχας και επικεφαλής της καθέδρας για την πεζογραφία.



Προς το τέλος της ζωής του δούλεψε το τέταρτο μέρος του επικού του έργου Ανήσυχα νιάτα, που έμεινε μισοτελειωμένο, ενώ δημιούργησε πολλά πορτρέτα συγγραφέων και προσωπικοτήτων και δημοσίευσε άρθρα για τη λογοτεχνία και τη γλώσσα, καθώς και πολιτικά άρθρα.



Του απονεμήθηκαν δύο παράσημα Λένιν, το παράσημο της Εργατικής Κόκκινης Σημαίας και μετάλλια.



(Πηγή: Σύγχρονη Εποχή, 2022)