O Ζακ Ντερριντά (1930-2004) γεννήθηκε στο Ελ-Μπιάρ, κοντά στο Αλγέρι, και πέθανε στο Παρίσι. Το 1949 έρχεται στη Γαλλία και σπουδάζει φιλοσοφία στην École normale supérieure. To 1960-1964 διδάσκει αρχικά στη Σορβόννη, εν συνεχεία στην École normale supérieure (1964-1984) και τέλος στην École des hautes études en sciences sociales (1984-2004). Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του μη πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού ιδρύματος Collège international de philosophie (1983).

Το 1967 δημοσιεύονται τα βιβλία του α) Η γραφή και η διαφορά· β) Η φωνή και το φαινόμενο· γ) Περί γραμματολογίας, με τα οποία συγκροτείται το φιλοσοφικό ρεύμα της αποδόμησης (déconstruction). Eδώ καταγράφονται τα κάτωθι κείμενα, καθ’ ότι έχουν αμεσότερη σχέση με τη θεματική του Προπάντων, όχι δημοσιογράφοι: «Comment ne pas parler. Dénégations» (στο Psyché. Inventions de l’autre, 1987), Sauf le nom (1993), Passions (1993), Χώρα (1993), «Πίστη και γνώση» (στο H θρησκεία, μαζί με τον Gianni Vattimo κ.ά, 1996), Υπερηχογραφήματα της τηλεόρασης (μαζί με τον Bernard Stiegler, 1996), Αpories (1996),Θάνατον διδόναι (1999), Chaque fois unique, la fin du monde (2003), Πέραν του κοσμοπολιτισμού (2003), Μαθαίνοντας να ζεις εν τέλει (2005), «En composant “Circonfession”» (στο Jacques Derrida – Saint Augustin, Des

confessions, 2007), Le dernier des juifs (2014), Le goût du secret. Entretiens 1993-1995 (με τον Maurizio Ferraris,2018), La vie la mort (2019), Répondre — du secret. Séminaire (1991-1992) (2024).



(Πηγή: Εκδόσεις Ροπή, 2025)