Η Αικατερίνη Μπεκιάρογλου Εξαδακτύλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την αποφοίτηση της από την Αστική Σχολή Κοντοσκαλίου, συνέχισε τις σπουδές της στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο.

Εκεί, ως μαθήτρια εβίωσε τις πρώτες εθνικιστικές επιθέσεις των Τούρκων εναντίον του Ελληνισμού της Πόλης, με αφορμή το Κυπριακό. Ο φόβος για τη ζωή της από τις επιθέσεις ορισμένων Τούρκων, που κορυφώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1955, διέκοψαν απότομα την επιθυμία της να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Πολύ γρήγορα, αποφάσισε να πάρει το δρόμο για την Αθήνα, για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της.

Όταν έφθασε στον «παράδεισο» που είχε ονειρευθεί, η καθημερινότητα της ζωής της, δεν ήταν και τόσο ρόδινη. Μετά τη φοίτηση της για ένα ακαδημαϊκό έτος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, συνέχισε τις σπουδές της στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της το 1962, ήδη παντρεμένη με τον Χιώτη Στέφανο Εξαδάκτυλο μηχανικό μεταλλείων ΕΜΠ και έχοντας αποκτήσει ένα παιδί τον Απόστολο.

Οι δύσκολες συνθήκες ζωής στην επαρχία τότε, όπου είχε εγκατασταθεί με την οικογένεια της, δεν της επέτρεψαν να ασχοληθεί, ως ερευνήτρια ιστορίας ή αρχαιολογίας, όπως επιθυμούσε.

Μετά από μια δεκαετία, όταν διορίστηκε και άρχισε να εργάζεται ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο της Ιτέας Φωκίδος και αργότερα σε σχολεία της Αθήνας, μετά από αξιολόγηση επιλέχθηκε το 1979-1980 για μετεκπαίδευση στη ΣΕΛΜΕ.

Επεδίωξε να αξιοποιήσει την τουρκική γλώσσα στην ιστορική έρευνα. Με την καθοδήγηση του αείμνηστου πανεπιστημιακού καθηγητή Βασίλη Σφυρόερα, ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα από τουρκικές πηγές για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής με θέμα «Οθωμανικά ναυπηγεία στον παραδοσιακό ελληνικό χώρο», η οποία εκδόθηκε σε βιβλίο από την ΕΤΒΑ το 1994.

Ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα, παράλληλα με το διδακτικό της έργο στη Μέση Εκπαίδευση, χωρίς να της χορηγηθεί κάποια εκπαιδευτική άδεια από το ΥΠΕΠΘ.

Κατά την περίοδο της απόσπασης της το 1989 από το Α΄ Πειραματικό Σχολείο της Αθήνας στην Κεντρική Υπηρεσία των Γενικών Αρχείων του Κράτους, κατέγραψε και δημοσιεύθηκαν περιλήψεις 72 κοινοτικών κωδίκων του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Μετά από τρία χρόνια μετατέθηκε ως αρχειονόμος, αρχικά ως προϊσταμένη τμημάτων των ΓΑΚ και αργότερα της Διεύθυνσης της Κεντρικής Υπηρεσίας, όπου εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότηση της.

Υπήρξε συνεργάτης περιοδικών και συνεχίζει μέχρι σήμερα.