Ο Λάμπρος Αστέρης (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημητρίου Καραχάλιου, 1871-1942) ήταν δημοσιογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κυνουρίας. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου πήρε τον τίτλο του διδάκτoρος. Πρωτοεμφανίσθηκε στα γράμματα με την θεατρική επιθεώρηση "Λίγ\'απ\' όλα", την οποία έγραψε με τον Λάμπρο Μίκινο. Πολέμησε εθελοντικά στην Κρητική επανάσταση (Βάμος, 1896), στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου συμμετείχε και στην οργάνωση επαναστατικών σωμάτων. Ως το 1917 έζησε στην Βιέννη, όπου σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της "Νέας Ημέρας". Μετά το τέλος του Α΄ Παγοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε στην Κρήτη και μελέτησε τον μινωικό πολιτισμό. Διετέλεσε εισηγητής στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά, ασχολήθηκε με το χρονογράφημα, έγραψε θεατρικά έργα, και εξέδωσε μελέτες και ποιητικές συλλογές Πέθανε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, στην Αθήνα. Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές μεταξύ των οποίων: "Νικητήρια" (1895), "Από τους γύρους των ρυθμών" (1906), "Το φλογερό πέρασμα: Πολεμικές ωδές, οπτασίες ερημίτου: 1914-1922" (1926). Επίσης συνέγραψε δράματα όπως "Ίκαρος", "Είλωτες", "Το παραμύθι του μύλου-δραματικόν ειδύλλιον μονόπρακτον" (1927), κ.ά., καθώς και ιστορικές πραγματείες μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν: "Αι παραδουνάβιαι ελληνικαί αποικίαι" (1903), "Pro Albania" (1910), "Περί των κατοίκων της προϊστορικής Ελλάδας" (1925), κ.ά.



(Πηγή: Δημήτρης Σταμέλος, "Αστέρης, Λάμπρος" στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια νεοελληνικής λογοτεχνίας", Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], τ. 8)