Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) γεννήθηκε στο Ρίμινι. Από τότε που πήγαινε στο δημοτικό σχεδίαζε κόμικς (με τα οποία ασχολήθηκε δεόντως) και έπαιζε με τις μαριονέτες. Όταν έγινε 12 χρονών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Στα 17 του, εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή, χωρίς να πάρει ποτέ πτυχίο, έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1940 συμμετείχε για πρώτη φορά στην επεξεργασία ενός σεναρίου επινοώντας τα γκανγκ. Δύο χρόνια αργότερα γνώρισε την Τζουλιέτα Μασίνα, τη γυναίκα που τον συντρόφευσε σε όλη του τη ζωή και έγινε η μούσα του. Παντρεύτηκαν το 1943 και πολύ σύντομα απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, ένα αγόρι που έσβησε μόλις ύστερα από δύο εβδομάδες ζωής, προκαλώντας ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα στο ζευγάρι. Συνεργάστηκε με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι (για πρώτη φορά στη "Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη") και το 1951 γύρισε την πρώτη του ταινία "Τα φώτα του βαριετέ". Στα 40 χρόνια της δημιουργικής του πορείας, ο άνθρωπος που λάτρεψε τους κλόουν και τον αυτοσχεδιασμό σκηνοθέτησε 24 ταινίες, επιλέγοντας πολλές φορές τους ίδιους συνεργάτες (εκτός από την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τους σεναριογράφους Τούλιο Πινέλι και Τονίνο Γκουέρα και τον συνθέτη Νίνο Ρότα). Στην καριέρα του απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και της Βενετίας καθώς και Όσκαρ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το "La Strada", το 1957 για το "Le Notti di Cabiria", το 1963 για το "8 ½" και το 1974 για το "Amarcord". Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Τη διασημότητα και τη λατρεία του κοινού κατέκτησε με το "La Strada" (1954). Κύκνειο άσμα του ήταν "H φωνή του φεγγαριού" (1990). Στις 3 Αυγούστου του 1993 έπαθε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διαμονή του σε ξενοδοχείο στο Ρίμινι και στις 31 Οκτωβρίου άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Ρώμης. Λίγους μήνες αργότερα (τον Μάρτιο του 1994) πεθαίνει από καρκίνο η πολυαγαπημένη του Τζουλιέτα Μασίνα. "Ολες οι ταινίες που έχω κάνει αφορούν τις γυναίκες" έγραφε ο Φελίνι. "Είναι μύθος, μυστήριο, γοητεία, ώθηση για μάθηση, μια ματιά στον ίδιο σου τον εαυτό" τόνιζε στο μικρό σημείωμά του για την ταινία του "H πόλη των γυναικών". Από τις ταινίες του πέρασαν πολλές ηθοποιοί. Ο φακός του όμως πάντα γύριζε στον "θηλυκό Σαρλό", τη λατρευτή του Τζουλιέτα Μασίνα, ενώ έριχνε "κλεφτές" ματιές σε άλλες μικρές θεές, όπως η Αννίτα Έκμπεργκ (Σύλβια στο "La Dolce Vita") και η Ανούκ Αιμέ (Μανταλένα στο "La Dolce Vita"). Στις 31 Οκτωβρίου 2003, στην επέτειο των 10 χρόνων από τον θάνατό του, διοργανώθηκε στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης έκθεση με 120 σχέδια και σκίτσα του, τα περισσότερα από το "Βιβλίο των ονείρων" ("Libro dei sogni"), δύο συλλογές του Φελίνι με σχέδια και μεταγραφές ονείρων του, φτιαγμένα στο διάστημα των δεκαετιών 1970-1990