Ο Γιάννης Μάργαρης, που γεννήθηκε στον Αη Ληό της ορεινής Ζακύνθου και που μετά το Δημοτικό μπαρκάρισε για να φτιάξει τη ζωή του, καταφέρνει το 1995, στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κέρκυρα, να είναι ένας από τους τέσσερις σεφ στα γεύματα επισήμων που δίνονται στο Αχίλλειο και στα ανάκτορα. Πρόσφατα κλείνοντας έναν κύκλο 50 συν ετών δουλειάς, βγήκε στη σύνταξη και μένει στην Κέρκυρα, όπου είχε παντρευτεί.

Θυμάται όμως τη Ζάκυνθο των πρώτων χρόνων της ζωής του, το καφενείο του χωριού του και καταγράφει τις εύθυμες ιστορίες που έλεγαν οι συγχωριανοί του για να περνά η ώρα, στην ορεινή τοπική τους διάλεκτο.

Έτσι, όπως λέει ο ίδιος, «Ο αουτόρος άπου δε νόγαε τα γράμματα έσιαξε φυλλάδα».

«Τελειώνοντας το δημοτικό και μην έχοντας πόρους διαβίωσης, μια και δεν έχω πατέρα, ανήλικος ακόμα, μπαρκάρω σε φορτηγό πλοίο. Εκεί, λόγω ηλικίας, πάω παραμάγειρας. Εποχή χούντας, η μάνα θα πήγαινε μέσα για εκμετάλλευση ανηλίκου, γι’ αυτό περνάνε από την αστυνομία κεφαλές του χωριού και μπαρμπάδες να υπογράψουν για να παραχωρηθεί άδεια εργασίας μου.

Τέλος δεκαετίας ’60 βρίσκομαι στον Πειραιά για μπάρκο. Δεν παίρνω βίζα, γιατί σε 8 μήνες θα πήγαινα φαντάρος και η χούντα τότε δεν επέτρεπε την ανυποταξία.

Κάποιος μιλάει για τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων (ΣΤΕΑ) στο Μον Παρνές. Πάω για μάγειρας. Τελειώνοντας το ταχύρρυθμο τμήμα, παίρνω δίπλωμα.

Φεύγω φαντάρος στη Σύρο, από εκεί πάω στο Γύθειο, στη Στρατιωτική Σχολή Μαγειρικής. Λόγω διπλώματος, με στέλνουν στη Λέσχη Αξιωματικών. Τελειώνοντας η σειρά μου, με στέλνουν στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Ιωαννίνων (ΛΑΦΙ) σαν δεύτερο μάγειρα. Από τη ΛΑΦΙ με στέλνουν στην Κέρκυρα στα ΛΥΒ (Λόχος Υποψηφίων Βαθμοφόρων). Παίρνοντας τον βαθμό του λοχία, γυρνάω στη ΛΑΦΙ. Άνοιξη ’73, παίρνω μετάθεση για τα ΚΑΟΑΑ Κέρκυρας (Κέντρο Αναψυχής Οικογενειών Ανωτάτων Αξιωματικών). Τελειώνοντας το καλοκαίρι, με κρατούν σαν μάγειρα για τα ΛΥΒ και την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ).

Απολυόμενος, δουλεύω σε γαλλικό εστιατόριο για είκοσι χρόνια, όλον τον χρόνο.

Παντρεμένος με Κερκυραία.

Το 1995 στη Σύνοδο Κορυφής στην Κέρκυρα η Λέσχη Μαγείρων Κέρκυρας απαιτεί να λάβουν μέρος τέσσερις μάγειροι στα γεύματα επισήμων, που δίνονται στο Αχίλλειο και στα ανάκτορα.

Μέσα είμαι και εγώ.

Τελειώνοντας, δουλεύω σεφ σε ξενοδοχείο.

Κλείνοντας έναν κύκλο 50 συν ετών δουλειάς, βγαίνω στη σύνταξη και μένω στην Κέρκυρα».



(Πηγή: Εκδόσεις Περίπλους - Δ. Βίτσος, 2025)