O Francisco Tarrega είναι ένας από τους κιθαριστές που άσκησαν πολύ μεγάλη επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο και θεωρείται από πολλούς ως ο πατέρας της σύγχρονης κλασσικής κιθάρας. Έκανε μεταγραφές πολλών έργων μεγάλων συνθετών, όπως των Bach και Beethoven, και συνέθεσε επίσης πολλά έργα ο ίδιος που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Όταν ήταν νεαρό αγόρι κινδύνευσε να πνιγεί σε ένα μολυσμένο ρυάκι, καθώς ξέφυγε της προσοχής της αμελούς παραμάνας του, και κόλλησε μια ανίατη οφθαλμική αρρώστια, η οποία τον μάστιζε καθ\' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι γονείς του, πιστεύοντας πως ο Francisco θα μπορούσε να τυφλωθεί για πάντα, μετέφεραν την οικογένεια στη Castellon ώστε να μπορέσει το παιδί τους να μάθει μουσική, μια ενασχόληση που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εάν η όραση του χανόταν εντελώς. Τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε από έναν τυφλό και ήταν ένας ακόμη τυφλός μουσικός που του έμαθε κιθάρα και πώς να κάνει καριέρα στη μουσική. Το 1862 ο Tarrega πήγε στη Βαρκελώνη για να σπουδάσει μουσική, αλλά αντ\' αυτού έγινε μέλος μιας ομάδας νεαρών μουσικών που έπαιζαν σε παμπ και καφετέριες για να βγάλουν χρήματα αντί να πηγαίνουν στο ωδείο. O πατέρας του ενημερώθηκε σχετικά και τον έφερε πίσω στη Castellon, όπου βρήκε δουλειά σαν πιανίστας σε ένα τοπικό καζίνο. Ένας ντόπιος επιχειρηματίας που εντυπωσιάσθηκε από το παίξιμο του Tarrega πλήρωσε για αυτόν ώστε να σπουδάσει στο Μουσικό Ωδείο της Μαδρίτης, όπου και ολοκλήρωσε τις επίσημες σπουδές του, αποσπώντας πρώτα βραβεία στη σύνθεση και στην αρμονία. O Francisco είχε μέχρι τότε συνειδητοποιήσει ότι είχε ιδιαίτερη κλίση στην κιθάρα, αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή η κιθάρα είχε καταντήσει συνοδευτικό όργανο για τη φωνητική μουσική και δεν βρισκόταν στη θέση που ανήλθε αργότερα. Μετά τις σπουδές του, ο Tarrega συνέχισε να περιοδεύει στο μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης, αιχμαλωτίζοντας τις καρδιές όλων όσων τον άκουγαν. Στη Βαλένθια γνώρισε μια πλούσια χήρα που έγινε η ευεργέτις του και φιλοξένησε αυτόν και τη γυναίκα του σε ένα σπίτι στη Βαρκελώνη, όπου ο ίδιος συνέθεσε τα πιο γνωστά του έργα. Μετά από ένα ταξίδι στη Γρανάδα έγραψε τις "Recuerdos de la Alhambra" (Αναμνήσεις από την Αλάμπρα) και από την Αλγερία πήρε την έμπνευση για το "Danza Mora". O Tarrega δεν ήταν ευχαριστημένος με τον ήχο που έβγαζε η κιθάρα του και έκοψε τα νύχια του ώστε η κιθάρα να νύσσεται με το δέρμα των δαχτύλων, το οποίο, καθώς σκλήραινε με το πέρασμα του χρόνου, παρήγαγε τη χροιά που θα γινόταν τόσο χαρακτηριστική της σχολής του. Γενικά, προτιμούσε να παίζει σε μικρές φιλικές εκδηλώσεις παρά σε μια συναυλιακή σκηνή. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι έπαιζε χωρίς τα νύχια, που χρειάζονται για περισσότερη ένταση του ήχου, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως σχετιζόταν με το παιδικό του τραύμα. Ένα εγκεφαλικό το Γενάρη του 1906 τον άφησε μερικώς παράλυτο και ο ίδιος συνήλθε αργά και οδυνηρά, προτού τελικά πεθάνει στη Βαρκελώνη το 1909.